Nic mi w tej powieści nie pasuje. Nie lubię takich bohaterek jak Claire, nie lubię takiego rozwoju fabuły, jaki proponuje autorka. A jednak nie mogłam się oderwać od lektury „Kocham cię, ale wybieram ciemność”, a teraz nie mogę przestać myśleć o tym, co przeczytałam.

„Cholerna sakura” to komiks obyczajowy, który aspiruje do ambitnej historii z przesłaniem, co scenarzyście nie do końca udaje się zrealizować. Jednak nawet odrobina przewidywalności nie psuje efektu końcowego oraz nie odbiera uroku opowieści snutej przez Giulio Macaione.

Podróżowanie z dziećmi diametralnie różni się od tego w gronie dorosłych. Mając na pokładzie małych odkrywców i obieżyświatów zwraca się uwagę na inne aspekty, a przede wszystkim szuka miejsc, które zainteresują nasze pociechy. W poszukiwaniu podróżniczych inspiracji warto wyposażyć się w publikację „104 atrakcje dla dzieci. Polska z pomysłem”.

Ostatni tom i wielki finał „Pewnego razu we Francji” pozostawia czytelnika z przyjemnym poczuciem satysfakcjonującej lektury. Fabien Nury znów wspina się na wyżyny, fenomenalnie zamyka historię Josepha Joanovici i udowadnia, że jego dzieło to komiks na najwyższym poziomie.

Litania do Niepokalanego Serca Maryi – taka krótka, prosta i przepiękna w swojej głębi. Szczerze? Nie znałam jej zbyt dobrze. Dopiero książka „Sercem Słuchająca. Rozważania wezwań Litanii do Niepokalanego Serca Maryi” siostry Anny Marii Pudełko oraz ks. Jerzego Jastrzębskiego zmobilizowała mnie do pochylenia się nad tą wyjątkową modlitwą.

„Kraków. Nieprzewodnik dla turystów i mieszkańców” Zofii Jurczak to książkowy pretekst do tego, żeby odwiedzić Kraków. Ale nie ten królewsko-zabytkowy, tylko ten skrywający sekrety i ciekawostki, których odkrywanie nawet dorosłym sprawi dziecięcą przyjemność.

Sarah Crossan znów złamała mi serce i wycisnęła łzy z oczu, a swoją najnowszą na rynku polskim powieścią „Kończy się czas” utwierdziła mnie w przekonaniu, że jest najlepszą autorką książek dla młodzieży.

Siedemnastoletni Joe przyjeżdża do zapyziałego miasteczka w stanie Teksas, żeby spotkać się ze starszym bratem po raz pierwszy od dziesięciu lat. Ma to być wyczekane spotkanie rodzinne, ale nie ma w nim grama słodyczy, bo Ed odsiaduje w więzieniu karę śmierci i właśnie wyznaczono mu datę egzekucji. Jak przetrwać ten czas? O czym rozmawiać z człowiekiem, którego pamięta się z dzieciństwa? Jak uratować brata, którego przecież przez cały ten czas nie przestało się kochać? Sarah Crossan stawia pytania najcięższego kalibru i z charakterystyczną dla siebie wrażliwością snuje przejmującą opowieść o miłości, wybaczaniu i wartości życia.

„Możemy przeżyć bez wszystkiego poza miłością”.

„Nie jestem dobry z historii,
ale wiem, że wystarczą
bierni obserwatorzy
i ludzie, którzy tylko wykonują swoją pracę ,
żeby działy się straszne rzeczy”.

„Foto z misiem” to papierowe cacuszko. Książka stworzona dla uciechy, radości oglądania i wspominania. Bajecznie łącząca nostalgię i humor, zdjęcia i echa pamięci. Ładnie wydana, sympatyczna rzecz, opowiadająca o fenomenie tatrzańskiego białego misia.